ปานใจตะวัน

เขา คือดวงตะวันผู้ฉายแสงแก่ผู้คนในฐานะซุปเปอร์สตาร์ระดับต้นของเมืองไทยมากว่า 5 ปี พ่วงมาด้วยการเป็นชายหนุ่มรักสนุกเพลย์บอยมือฉมัง ฉายาสำรองนี้แปะบนปกนิตยสารหรือข่าววงการบันเทิงประจำ แต่นั่นไม่ได้ทำให้ความนิยมในตัวเจ้าชายแห่งตะวันผู้นี้หมดลงไปแม้แต่น้อย ด้วยคำปฏิเสธตาใสพร้อมฐานแฟนคลับยกขบวนต่อต้านข่าวฉาวที่สร้างความปวดกระหม่อมให้แก่ผู้จัดการได้ไม่มีเว้นวัน

"ยะ ถ้ามีข่าวแบบนี้เกิดขึ้นอีก พี่จะไม่แก้ให้เธอแล้วนะ" ผู้จัดการสาวประเภทสองวัยสามสิบปลายๆ เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเชิงปรามพลางขู่เล็กน้อย แต่ผู้ถูกด่าไม่ได้สะทกสะท้านใดๆแม้แต่น้อยแถมยังยิ้มพิฆาตใส่อีก

"พี่ปุ๊บปั๊บพูดแบบนี้มาพันครั้งแล้วนะครับ แล้วอีกอย่างหลักฐานก็ไม่มี... " เขาวางหนังสือนิตยสารดาราลงบนตักผู้จัดการส่วนตัว ที่พาดหัวข่าวด้วยฉายาทางวงการของเขาเสียใหญ่โตแต่แนบมาเพียงภาพเบลอๆที่ดูยังไงก็ไม่ใช่รูปร่างสัดส่วนของเขา สุริยะพร้อมใช้นิ้วชี้และกลางแตะส่งจูบเบาๆเพื่อทำให้อีกฝ่ายอารมณ์เย็น แล้วมีหรือใครจะรอดพ้นแววตาคู่คมดุจพญาเหยี่ยวแสนเย้ายวนคู่สีน้ำทะเลปนความอ้อนเล็กๆของเขาได้

เขาเหนื่อยและค่อนข้างล้ากับงานวันนี้ตั้งแต่บ่ายหลังจบวิชาเรียนภาคเช้า จึงรีบเหยียบรถกลับคอนโดหวังว่าจะได้อาบน้ำพักผ่อนพร้อมกับทิ้งตัวลงนอน แม้แต่งานปาร์ตี้ในผับประจำกับกลุ่มเพื่อนเขายังต้องยกเลิกและปิดโทรศัพท์ไปกันการโทรตาม ทว่า การกลับมาถึงคอนโดเขากลับพบบิดาที่พกเด็กสาวหน้าละอ่อนเพิ่งพ้นมัธยมต้นมาด้วย เขาคุ้นเธอมาก โดยเฉพาะผมยาวๆที่ดูลอนออกไปทางหยิกช่วงปลายเป็นธรรมชาติ และแววตากลมโตนั่น... สุริยะมองใบหน้าแสนธรรมดา เขาพิจารณาจากการแต่งตัวอันเรียบง่าย เผ้าผมก็มัดไว้ครึ่งหัวแบบลวกๆ ก่อนจะเหลือบไปเห็นรอยแผลเป็นที่คอซ้าย รอยแผลย้ำเตือนการกระทำของเขาเมื่อ 7 ปีก่อนจะมาอยู่กรุงเทพ มันยังคงอยู่ที่เดิม ทุกอย่างที่เป็นปันธาราไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง แม้แต่สายตายามมองเขา มีทั้งความเคารพและความกลัว ทันทีที่การสนทนาอันสั้นกระชับของพ่อตนจบลงกับข้อเสนอแสนวิเศษ อันทำให้เขาไม่สามารถปฏิเสธได้ เขาอยากจะแผ่รังสีความร้อนแผดเผาไปเสียให้หมด โดยเฉพาะกับเธอ ปันธารา ในเมื่อเขาต้องกลายมาเป็นผู้ปกครองเธอชั่วคราวอย่างจำใจ...

" จะมีผู้ปกครองแบบฉันทำใจหน่อยนะ เอาหละงานแรกคืนนี้เธอต้องทำให้ฉันพอใจ เหมือนขึ้นสวรรค์ "

สำหรับปันธารา สุริยะเป็นทั้งพี่ เพื่อน ฮีโร่สมัยเด็ก เมื่อเธอมีพ่อผู้เป็นครอบครัวเพียงคนเดียว ตะวันดวงนั้นมอบแสงอบอุ่น ไม่เคยแผ่รัศมีร้อนฉ่าใส่เธอเสียสักครั้ง แต่แล้ววันหนึ่งเด็กชายคนนั้นได้เปลี่ยนไป พี่ยะของเธอกลับพร้อมจะแผดเผาสายน้ำที่เคยถนอมให้แห้งเหือด ความทรงจำแสนทรมานช่วงหนึ่งปันธาราเลือกจะลบมันทิ้งด้วยบุญคุณและความรักฉันท์พี่น้องที่เขามอบให้ มันมีมากจนท่วมท้นปิดสิ่งไม่ดี และไม่เคยลืมเลือนคนที่เธอเคารพและเฝ้ารอจะพบกันอีกครั้ง แม้การกลับมาพบกันครั้งนี้จะเกิดขึ้นด้วยสาเหตุจำเป็นก็ตามที

" เฝ้ามองแบบนี้ไปเรื่อยๆ คงเพียงพอสำหรับสายน้ำเล็กๆอย่างฉันแล้ว "